İnsan ne zaman kaybetti şeffaflığını? İçindeki çocuğu ne zaman gömdü karanlığa…Önce tertemiz geldi dünyaya, sonra yarışır gibi kirlenmeye çalıştı. Her denemede üzüldü biraz daha, başlarda umursamadı ama. Ta ki dönüp başladığı yere bakana dek…Son haline öyle kızdı ki üstündeki kirleri söküp atamayınca. Güneş ışığını görmez oldu içerideki ufaklık. Zavallı… Memnun değildi halinden; değişmek, düzelmek, iyileşmek istiyordu şimdi. Büyüdükçe zorlaştı dürüst olmak, ağlamayı unutmak acı verdi hep. Aynaya bakınca gözlerindeki çığlığını gördü küçük misafirinin, dışarı çıkmak ister gibi haykırışını. Bir gün ona dönüp dönemeyeceğini bilemeden bir nefes daha çekti sigarasından, sonra parmaklarını kütletti ve maskesini taktı. Mutluymuş gibi yaptı ve susmaya devam etti. Susmak iyi geliyor zannediyordu, öyle inandırmıştı kendini. Derisindeki yara izlerini umursamadan böyle devam etmesi gerektiğini düşündü, geçiştirdi iyimser fısıldamaları. Gittikçe kararan ruhunu unuttu tekrar ve şeffaflığını. Bir gün geri dönecekti, peki ne zaman?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder